کلیپ سخنرانی یک روزنامه نگار زن ایرانی که در خارج از ایران کار می کند و حاوی توصیه هایی به زنان ایرانی در جهت افزایش جرات مندی اجتماعی است تا روز ١٨ شهریور ٩۶ حدود ٣/٨ میلیون بیننده داشته است.

بعضی از آقایان صاحب قلم و اندیشه  در گروه های تلگرامی رفتار مسیح علی نژاد رو نمایشی و فاقد اصالت قلمداد کرده بودند و معتقد بودند که این گونه تهییج ها نه تنها سودی برای حقوق زنان ندارد بلکه همانند کمپین های کم فروغ  آزادی های یواشکی و چهارشنبه های سفید، زنان ایرانی ساکن در ایران رو در معرض محدودیت بیشتر و در معرض خطر قرار می دهد.

این پارادوکسی است  که ما هم به عنوان روان درمانگر ایرانی هر روز با آن مواجهیم.

آیا اگر کمک کنم که یک زن رو به سمت آگاهی و انتخاب آگاهانه و از روی اختیار ببرم، او را  رو در معرض آسیب قرار نمی دهم؟

شاید به نوعی از این منظر کار روان درمانگر ایرانی و مصری و لبنانی و ترکیه ای دشوارتر از کار یک درمانگر غربی باشد.

درست است که اصول اتونومی و آزادگی و اختیار آگاهانه در همه دنیا یکی است ، اما هزینه رسیدن به این ها در همه دنیا یکی نیست.

مشکل دیگری که وجود دارد این است که شاید من درمانگر مرد خاورمیانه ای بدون این که خودم بدانم، کلیشه ها و استریوتایپ های ناخوداگاه اجتماعی را در درمان داشته باشم و نسبت به بقیه مردم فقط چند قدمی از مرزبندی های ایلیاتی و قبیله ای ام جلوتر باشم.

شاید من روان درمانگر زن خاورمیانه ای که می توانم از دید یک زن خاورمیانه ای به دنیا نگاه کنم، خودم هم برایم سخت باشد که بتوانم به مراجعم، چیزی فرای مرزهای مصلحت و مصالحت رو نشان بدهم. هم از این نظر که بترسم او را در معرض آسیب هایی که برایم آشناست قرار بدهم و هم این که شاید خودم هم بدون این که بدانم پشت همان مرزها هستم.

شاید به همین دلیل باشد که درمانگری که دارد با یک مراجع زن در ایران کار می کند، نمی تواند خود را "یله بر نازکای چمن" رها کند و اتاق درمان را به یک فضای روشنفکری منفک از جامعه تبدیل کند. هم چنان که نمی تواند به خودش اجازه دهد که تسلیم مرزبندی های یک جامعه با ریشه های ایلیاتی اما در حال توسعه شود.

حالا به این پیچیدگی بیفزایید چند پدیده اجتماعی دیگر را

یک این که جامعه ایران در حال گذار است. نه گذاری ایمن و آسان که گذاری با هزاران بدخواه قوی و هزاران خیرخواه تا حدودی قوی.

یکی دیگر این که در طی چهل پنجاه سال گذشته نهادهای شناخته شده هویت دهنده به ایگوی افراد جامعه هر یک به دلیلی و با مکانیسمی متفاوت، کارکرد وحدت بخش و هویت بخش خود را تا حدود زیادی از دست داده اند و خانواده به عنوان تنها نهاد هویت بخش  باقی مانده است.
در این فضا خانواده هم باید اعضایش را از آسیب حفظ کند و هم به اعضایش اجازه رشد بدهد. این یعنی همان پارادوکسی که ما هم به عنوان درمانگر با آن مواجهیم. پارادوکسی که راه را سخت تر می کند اما قطعا نمی تواند مانعی برای عبور درمانگر و درمانجو از این چالش ها و رساندن ایگوی آدم ها به تعادل و بلوغ بشود.

دکتر سامرند سلیمی
روان پزشک و روان درمانگر

#گروه_روانپزشکی_ویان
@vianclinics

نویسنده: دکتر سامرند سلیمی

روان پزشک و روان درمان گر

مشاهده سایر مطالب دکتر سامرند سلیمی

دکتر مهدی قاسمی

روانپزشک و رواندرمانگر

نگرانی بیش‌ازحد، روان را تحلیل برده و فرد را مستهلک می‌کند.

💠 تابه‌حال حس کرده‌اید شغلتان شما را مستهلک کرده یا تحلیل برده است؟ این یکی از پدیده‌های رایج و در حال رشد زندگی مدرن است.

💠اما این استهلاک دقیقا چرا اتفاق می‌افتد؟
ذهن به دلایل مختلف می تواند دچار فرسودگی شود:
1⃣ تجربه نوسانات و فراز و نشیب‌های عاطفی شدید. چنین شرایطی هم بدن و هم ذهنتان را تحلیل می‌برند.

2⃣ تلاش برای خودکنترلی در همه شرایط. این کار ذهن را خسته کرده و کیفیت تصمیمات بعدی را کم می‌کند. مثلا مقاومت در برابر وسوسه خوردن دونات برای صبحانه، توانایی نه گفتن به یک بسته چیپس برای شام را کم می‌کند. در واقع ظرفیت مقاومت و خودکنترلی ما محدود است.

3⃣ اگر پیوسته نگران باشید (یا به اتفاقاتی که در آینده ممکن است باعث نگرانی شوند، فکر کنید) دچار خستگی مداوم و فلج‌کننده خواهید شد.

💠 راه‌حل خروج از این وضعیت و حفظ انرژی پیدا کردن حداقل یک نکته مثبت در تک‌تک موقعیت‌های زندگی است.

💠 کارهایی که انجامشان احساس خوبی به شما می‌دهد، دقیقا همان کارهای مفید برای سلامتی هستند. وقتی افراد هدیه‌ دریافت می‌کنند یا ویدئوی خنده‌داری دریافت می‌کنند، علائم خستگی و فرسودگی را نشان نمی‌دهند و انعطاف بیشتری در حفظ خودکنترلی دارند.

💠 حتی یک کار کسل‌کننده هم اگر روی دلیل ارزشمند بودنش تمرکز کنید، می‌تواند لذت‌بخش باشد- مثلا با انجام آن کار، برای تعطیلات بعدی پول پس‌انداز می‌کنید یا مهارت جدیدی یاد می‌گیرید.

💠 توانایی مثبت بودن و آرام ماندن به شما کمک می‌کند در شرایط استرس‌زای بعدی عملکرد بهتری داشته باشید.

دکتر مهدی قاسمی 

روانپزک و رواندرمانگر

متمرکز شدن توجه

کسی‌ که تمام وجودش پر از عشق رمانتیک شده باشد، تمام توجهش را بر محبوب عشقی اش متمرکز می‌‌کند، و این کارش اغلب به تخریب همه چیز و همه کس منجر می‌‌شود، از جمله کار، خانواده و دوستان. فیلسوف اسپانیایی‌، این حالت را چنین توصیف می‌‌کند: «توجهی‌ غیرمعمول که در ذهن انسانی‌ معمول شکل می‌‌گیرد.» این توجهِ متمرکزشده محور اصلی‌ عشق رمانتیک است.

مردان و زنان عاشق و شیفته ذهن خود را بر تمامی‌ حوادث، آوازها، نامه‌ها و دیگر مسائل جزئی‌، که آن‌ها را مربوط به معشوق خود می‌‌دانند، متمرکز می‌‌کنند. زمانی‌ که فرد در پارک می‌‌ایستد تا شکوفه‌ای‌ بهاری‌ را به معشوق نشان دهد؛ عصری‌ که شخص حین درست کردن شربت، چند لیمو برای‌ عاشق خود می‌‌اندازد: برای‌ کسی‌ که وجودش مالامال از عشق است، این لحظاتِ آنی‌ پنداری‌ زنده‌اند و نفس می‌‌کشند.
بیشتر مردان و زنان ، حرف‌ها و اعمال جزئی‌ معشوقشان را به یاد دارنند. و این حوادث را حین اندیشیدن به محبوبشان در ذهن مرور می‌‌کنند. و با فکر کردن به لحظاتی‌ که با محبوبشان گذرانده‌اند، در وجود خود موجی‌ از مهر و عطوفت احساس می کنند.
داستانِ قرنِ دوازدهمی‌ِ لانسلوت، به قلم کرتین دو تروا، همین بُعد از عشق رمانتیک را توصیف می‌‌کند. در این شعر حماسی‌، لانسلوت شانه ملکه گینیویر را در جاده‌ای‌ که ملکه و ملازمانش از آن عبور کرده‌اند می‌‌یابد. چند تار موی‌ طلایی‌‌رنگ ملکه نیز در دندانه‌های‌ شانه گیر کرده‌اند. آن‌گونه که دو تروا می‌‌نویسد: «او غرق تحسین و ستایش موها شد؛ صد هزار بار موها را به چشمان، دهان، پیشانی‌ و گونه‌های‌ خود مالید.»

بزرگ‌نمایی‌ معشوق

انسان عاشق و شیدا ابعاد جزئی‌ِ وجود محبوب خود را بزرگ می‌‌نمایاند و در موردش مبالغه می‌‌کند.

اگر به عشاق اصرار کنید، تقریباً تمامی‌ آن‌ها از خصوصیاتی‌ که در محبوب خود دوست ندارند، فهرستی‌ ارائه خواهند داد. اما این مشاهدات خود را به حساب نمی‌‌آورند یا حتی‌ خود را متقاعد می‌‌کنند که این ضعف‌ها بسیار منحصر به فرد و جذابند. بعضی‌‌ها حتی‌ محبوبشان را به خاطر ضعف و تقصیرهایش می‌‌ستایند.

عشاق دلبسته ویژگی‌‌های‌ مثبت محبوبشان می‌‌شوند و آشکارا واقعیت را نادیده می‌‌گیرند. این احساس مثل نگاه کردن به اشیاء از پشت شیشه‌ای‌ سرخ‌رنگ است، این وضعیت را «جلوه لنز صورتی‌» می‌‌نامند. ویرجینیا وولف این نگرش عاری‌ از بصیرت و واقع‌بینی‌ را به وضوح توصیف می‌‌کند و می‌‌گوید: «اما عشق... فقط توهم است. داستانی‌ است که انسانی‌ در ذهنش در مورد انسانی‌ دیگر می‌‌سازد و همیشه می‌‌داند که این داستان حقیقت ندارد. البته که می‌‌داند؛ [ در غیر این صورت] چرا همیشه مراقب است که این توهم را خراب نکند؟»