دکتر مهدی قاسمی

روانپزشک و رواندرمانگر

لکنت زبان (stuttering )

اختلالی است که در آن جریان طبیعی کلام بر اثر رویدادهای حرکتی و غیر ارادی تکلم از بین می رود. ممکن است به صورت تکرار اصوات، طولانی کردن، وارد کردن اصوات اضافی، مکث در بین کلمات و یا جایگزینی مشهود کلمات برای اجتناب از وقفه ی خاموش یا قابل شنیدن.

این اختلال در بچه های کوچک شایعتر است و معمولا در سنین بالا رفع می شود.

سن معمول شروع آن ۲ تا ۷ سالگی است.
لکنت زبان در پسرها ۳ یا ۴ برابر بیشتر است.
در این افراد ممکن است بروز اضطراب اجتماعی، امتناع از رفتن به مدرسه و سایر علایم اضطراب دیده شود.

۱⃣مرحله اول: در طی دوران پیش دبستانی بروز می کند. در ابتدا مشکل دوره ای بوده و بین دوره ها تکلم طبیعی است. و بیشتر زمانی که کودک ناراحت و هیجان زده است یا مطالب زیادی برای گفتن دارد و یا تحت دیگر شرایط فشار اجتماعی دچار لکنت زبان می شود.

۲⃣مرحله دوم: در سالهای دبستان رخ می دهد.این اختلال مزمن بوده و فواصل تکلم طبیعی اگر هم وجود داشته باشد محدود است.

۳⃣مرحله سوم: پس از ۸ سالگی تا بزرگسالی بروز می کند. این اختلال معمولا در پاسخ به موقعیت های اجتماعی خاصی نظیر جواب دادن درس، صحبت با افراد غریبه و … به صورت گذرا فرد دچار لکنت می شود.

💠این اختلال معمولا سیری دراز مدت داشته و همراه با دوره های بهبود نسبی و دوره های تشدید است که وقتی بروز می کند که فرد تحت فشار برای ارتباط برقرار کردن است.

💠درمان این اختلال معمولا به صورت #گفتار_درمانی است که تحت نظر روانپزشک برای بررسی های اختلالات همراه انجام می شود.