دکتر مهدی قاسمی
روانپزشک و رواندرمانگر
زن و شوهر، یک بام و دو هوا
همه‌ی والدین، در طی سه ماهه‌ی اول پس از تولد نوزاد، بیش‌تر به فکر این هستند که پدر و مادر باشند و وقت زیادی را وقف این کار می‌کنند. آنها تلاش می‌کنند بیاموزند
چه‌طور باید پدر یا مادر بود، چه حسی باید داشت و چگونه باید بدین جایگاه رسید.
سیل هشدار اطرافیان از چپ و راست به‌سوی‌شان سرازیر می‌شود:
«حواستون باشه، یادتون نره که شما دارید پدر و مادر شدن رو یاد می‌گیرید، اما قبل از تولد این بچه زن و شوهر هم بودید. اگه مراقب این جنبه‌ی زندگی نباشید، زندگی مشترک‌تون به خطر می‌افته! اگه بخواهید مثل قبل برای هم‌دیگه زن و شوهر باشید، باید بخشی از مغزتون رو از فکر بچه خالی کنید.»
چه گزینه‌ی سخت و بی‌رحمانه‌ای است! پدر و مادر از خود می‌پرسند چه‌طور ممکن است زوج‌شان به واسطه‌ی فرزندی که این‌قدر دوستش دارند به خطر بیفتد؟
یعنی این بچه‌ی کوچک موجود مستبد و شکارچی بی‌رحمی است که برای ارضای خواسته‌هایش باید مدام فداکاری و ازجان‌گذشتگی کرد؟ از طرف دیگر، از خود می‌پرسند اگر در طول شبانه‌روز وقتی را هم برای خود و استراحت‌شان درنظر بگیرند، مردم نمی‌گویند چه پدر و مادر خودخواه و نالایقی هستند؟
آیا شبیه بچه‌هایی نخواهند شد که خیلی زود از اسباب‌بازی جدیدشان سیر می‌شوند و آن را به گوشه‌ای می‌اندازند؟
به‌نظر زن رسیدگی به امور مختلف کودک باعث می‌شود تا لذت با او بودن ازمیان برود. زن نگران است که مبادا به «دستگاه بچه‌داری» بدل شود. خاصه می‌ترسد که مبادا همسرش هم گرفتار همین مشکل شود. مرد دریافته که آن‌چه در حال حاضر به‌نظر همسرش اهمیت دارد دیگر رابطه‌ی زناشویی بین آن دو نیست، اما امید دارد که در آینده به تعادل جدیدی در زندگی خود برسند.
اگر پدر و مادر می‌خواهند شام بیرون بروند و به‌معنای واقعی تفریح و استراحت کنند، باید خیال‌شان آسوده باشد که کودک را به شخص مطمئنی سپرده‌اند. گاهی آنها از این نوع تفریحات دونفره می‌ترسند، چون نگران هستند مبادا کودک در آینده به آنها خرده بگیرد که چرا به او نرسیده اند. درعین حال، ممکن است نگران باشند که مبادا نوزاد اصلاً متوجه غیبت آنها نشود!
این‌چنین است که والدین تلاش می‌کنند از طریق مطالعه‌ی کتاب و مجله و صحبت با پزشک اطفال بفهمند بچه از چه سنی متوجه غیبت پدر و مادرش می‌شود و درباره‌اش قضاوت می‌کند؟ آیا اگر بیدار شود و ببیند مادرش در کنارش نیست از لحاظ روحی آسیب می‌بیند؟ آیا احتمال دارد که احساس کند پدر و مادرش او را رها کرده‌اند و درنتیجه اعتمادش را به آنها از دست بدهد؟
هدف این است که والدین جوان اجازه ندهند بچه تمام زندگی‌شان را تسخیر کند. زن و شوهر، هم به اتفاق و هم جدا از هم، باید تلاش کنند تا سلسله مراتبی برای اولویت‌ها تبیین کنند و درعین حال توجه داشته باشند که این اولویت‌ها با اولویت‌های شریک زندگی همسان و هم‌خوان باشد یا حداقل منافات نداشته باشد.
بعد از تولد نوزاد، طبیعی است که اولویت با اوست، تا بدان‌جا که باید گفت این نوزاد موجودی انحصارطلب است.
(0 بازدید)
