فیلم سینمایی «خانه دختر» به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی پس از سه سال توقیف اجباری با ممیزی‌هایی اکران عمومی شد که فیلم را گنگ و مبهم کرد.
در واقع داستان فیلم با ممیزهای زیادش سوخته شده و تماشاگران با اینکه اکثرا می دانند در سالن سینما با یک فیلم تقریبا بی سر و ته مواجه هستند اما برای دیدن یک فیلم رفع توقیفی به سینما می آیند.
با همه این اوصاف اگرچه بخشهایی از فیلم که ظن تعرض پدر به دختر را در ذهن ما می پروراند آشکارا از فیلم حذف شده، اما اصل داستانی که باید به آن توجه داشت چیز دیگریست،داستان همان روایت کهنه و نخ نما شده ی گواهی سلامت و پرده بکارت است، نوعی دیگر از خشونت آشکار علیه زنان که متاسفانه در بسیاری از شهرهای کشورمان این سنت دیرینه هنوز پابرجاست.اگرچه بحث آزار خانگی و زنای محارم، موضوع بسیار مهمی است که باید در فیلم و سینما به آن پرداخته شود تا شاهد داستان اهوراها نباشیم.
اما شاید بهتر باشد پس از تماشای این فیلم به جای اینکه بیشتر از همه کنجکاو شویم که چه کسی پرده عفاف! آن دختر را از هم دریده، از خودمان بپرسیم که به راستی تا کی قرار است زنجیر عقاید و باورهای غلط پایمان را ببندد و مارا به دنبال خود بهر سو بکشاند؟
دکتر بهاره صباغ ابريشمي
روانپزشک زوج درمانگر و درمانگر اختلالات جنسي
گروه روانپزشکي ويان
