جلسه اول، معارفه؛
بیست و اندی سال دارد، وارد اتاق که میشود، اورکتی خاکستری بر تن دارد و شلوار جینی بر پا.با شال و کلاهی تیره رنگ موهایش را پوشانده.دستی به موهای ابرو و صورتش نزده و هیچ آرایشی برصورت ندارد، سلامی می کند و با ژستی مردانه، دست به سینه روی صندلی لم میدهد،استخوان بندی ظریفش، تون صدایی که علی رغم اینکه سعی در زمخت و خشن کردنش دارد همچنان ظریف و زنانه باقیست و نامی که روی پرونده نوشته شده و در داخل پرانتز به نام دخترانه ای اشاره شده، همه و همه مرا مشکوک به کیس ترنس سکشوال یا TS(نارضایتی جنسیتی) میکند.
شروع به مصاحبه میکنم؛
مایلید شما را خانم یا آقا خطاب کنم؟با خوشحالی میگوید آنچه در اصل هستم و میخواهم که باشم و برای آن میجنگم، آقای...است.روح وروان مردانه مرا اشتباها روی بدن زنانه کار گذاشته اند و من یک بدن مردانه میخواهم.
از بچگی لباس های پسرانه را ترجیح میدادم و به یاد ندارم که دامن پوشیده باشم و یا موهایم را بلند کرده باشم،عاشق ریش و سبیل مردانه بودم.همیشه هم بازیهایم پسرها بوده اند و بازی محبوبم توپ و فوتبال.
بازی با عروسکها و خاله بازی را دوست نداشتم و همواره دنبال موتور و ماشین بازی بودم.در مدرسه بخاطر اخلاق مردانه و قلدری و قدرتی که داشتم اکثر دخترها دوستم داشتند و دور و برم بودند،همیشه میگفتند تو اصلا شبیه دخترها نیستی.بزرگتر که شدم و سینه هایم رشد کرد و پریود شدم تنفرم از خودم بیشتر و بیشتر شد و دیگر به آینه نگاه نمیکردم. آرزوی اینکه مرد باشم روز به روز پر رنگتر می شد.کم کم عاشق هم کلاسیهای دخترم شدم، اما نه بعنوان یک #همجنسگرا، بلکه از این منظر که من پسر عاشق جنس مخالفم می شدم و تمایل به برقراری رابطه با آنها داشتم.در اوایل کودکی خانواده ام که فرزند پسر نداشتند رفتار پسرانه مرا تشویق میکردند و از آن رضایت داشتند اما بعد که بزرگتر شدم،بارها و بارها با خانواده ام بخاطر ظاهر و رفتار پسرانه ام درگیر شدم و در حال حاضر این درگیریها به اوج خود رسیده.چرا که میخواهم جراحی کنم و مرد شوم، یک مرد واقعی و با دختر مورد علاقه ام زندگی کنم..
و الان به اصرار خانواده که اعتقاد به روانپریشی من دارند در اینجا حضور دارم..
و این داستان ادامه دارد...
دکتر بهاره صباغ ابريشمي
روانپزشک و درمانگر اختلالات جنسي
گروه روانپزشکي ويان
