دکتر مهدی قاسمی

روانپزشک و رواندرمانگر نوجوانان

نبرد بزرگ

🔺اگر بزرگ‌ترین نبرد والدین نوجوانان، مبارزه با ترس باشد، عمده‌ترین ترس آنان این است که نوجوانان مرتکب اشتباهی‌ بشوند که زندگی‌‌شان را برای‌ همیشه نابود کند.

🔺 ما می‌‌ترسیم که کسی‌ به کودک شش ساله‌مان آسیب بزند، اما اگر دایم مراقبش باشیم، می‌‌توانیم تا حد زیادی‌ مانع آسیب‌های‌ احتمالی‌ شویم. دقیقا همین ترس را در مورد نوجوان شانزده ساله‌مان نیز داریم، اما نمی‌‌توانیم او را کنترل کنیم و دایم مراقبش باشیم.

🔺 ما می‌‌ترسیم که نوجوان‌مان در امتحانات ناموفق باشد، با پلیس درگیر شود یا با افراد شروری‌ دوست شود. هرچه بیش‌تر بترسیم، بیش‌تر به آنان هشدار می‌‌دهیم. اما مشکل این‌جاست که هر بار که می‌‌خواهیم نصیحت‌شان کنیم، آنان مانع ادامه‌ی‌ گفت‌وگو می‌‌شوند.

🔺گاهی‌ احساس می‌‌کنیم باید اوضاع را کنترل کنیم .

🔺همه ما باید بپذیریم این مشکل وحشتناکی‌ است که نوجوان‌مان می‌‌خواهد مستقل شود و مستقل تصمیم بگیرد. کسی‌ که نمی‌‌تواند لباس زیرش را در اتاقش پیدا کند، چه‌طور می‌‌تواند در این دنیا راه درست زندگی‌ را بیابد و برای‌ مثال، در مصاحبه‌های‌ شغلی‌ یا انتخاب رشته تحصیلی سربلند بیرون بیاید؟

🔺رها کردن او به حال خود سخت است، اما ضروری‌ است.

دکتر مهدی قاسمی

روانپزشک و زواندرمانگر

🔸 عشق و تأیید بی‌‌قید و شرط

🔸 بزرگ‌ترین مسئله‌ی‌ دنیا چیست؟
فکر می‌‌کنید نوجوانان چه پاسخی‌ به این سؤال می‌‌دهند؟ در واقع آنان بر اساس رفتار، کردار و گفتار ما و نوع ارتباط‌مان با آنان، به این سؤال پاسخ می‌‌دهند. دنیای‌ خارج، در زمینه‌های‌ مختلف، آنان را بی‌‌رحمانه در بوته‌ی‌ آزمایش و قضاوت قرار می‌‌دهد، اما بلافاصله متوجه می‌‌شوند که دست‌کم والدین‌شان به‌گونه‌ی‌ دیگری‌ به آنان می‌‌نگرند و در خانه، بی‌‌قید و شرط دوست‌شان دارند.

🔸 البته این ظاهر ماجراست. وقتی‌ والدین به گونه‌ای‌ رفتار می‌‌کنند که ارزش نوجوان‌شان بستگی‌ به عملکرد و ظاهر جذابش دارد، او برای‌ رهایی‌ از قضاوت‌های‌ دیگران، دیگر پناهی‌ ندارد.

🔸 یک بار از زبان پدری‌ شنیدم که به دختر چاقش می‌‌گفت: «خیکی‌ بیا این‌جا!» او می‌‌خندید و این را می‌‌گفت. دخترش نیز می‌‌خندید، هرچند خنده‌اش عصبی‌ بود.

🔸 فرزندان ما نه تنها کاملاً می‌‌فهمند که با آنان چگونه رفتار می‌‌کنیم، بلکه می‌‌دانند چه‌قدر برای‌‌شان ارزش قایلیم. اگر پدری‌ از یکی‌ از دوستان صمیمی‌ دخترش تعریف کند، و بگوید: «او چه‌قدر زیبا و خوش‌لباس است.» یا تحقیرش کند: «چه‌قدر چاق و بدتیپ است.» بی‌‌آن‌که بداند، به دخترش می‌‌آموزد که اگر او ظاهری‌ جذاب‌تر داشته باشد، نزد مردم ارزشمندتر است. این پدر نباید تعجب کند که دخترش مجذوب سایت‌های‌ اینترنتی‌ نامناسب شود یا به این باور برسد که این تنها مجلات پرزرق و برق نیستند که به ظاهر افراد اهمیت می‌‌دهند، بلکه پدرش نیز یکی‌ از آنان است.