آن دسته از باورهای غالبی که نوجوانان را وحشی، سرکش و تحقیر کننده اولیای امور معرفی می کند. ممکن است باعث شود که والدین درمقابل کشمکش های نوجوان با آنها واکنش افراطی نشان دهند. اعتقاد بر این که نوجوانان علاقه ای به ایجاد ارتباط با بزرگسالان ندارند. به سرعت والدین را به عقب نشینی وا می دارد که در این صورت، جوانان از نیازهای مستمر خود به پرورش و راهنمایی محروم می شوند. در واقع والدین با این کار از فراهم کردن زمینه مناسب و مطلوب برای رشد فرزندان در این مرحله زندگی کوتاهی می کنند. نوجوانان نیاز به والدینی دارند که به آنها آزادب عمل بدهند تا پیامدهای تصمیم های خود را تجربه کنند، اما، در عین حال، محدودیت های معقولی نیز برای آنها قایل شوند تا بتوانند محدودیت هایی را که نوجوان ممکن است در زندگی آینده با آنها مواجه شود، به او منعکس کنند.

⬛️ راهكارهاى متعددى از لحاظ علمى در ارائه خبر بد وجود دارد كه طبقه بندى آن به اين صورت خلاصه شده است:

١- تداركات اوليه:
خبر بد بهتر است در محيط خلوت و آشنا به فرد داده شود.
به او مى گوييم كه مى خواهيم خبرى بد را به او بدهيم؛ از او مى پرسيم آيا دوست دارد فرد ديگرى هم در اتاق در كنار او باشد؟

٢- بررسى آنچه فرد از قبل در مورد موضوع مى داند:
- در مورد بيمارى ات چه ميدانى؟
- بيشترين نگرانى ات در مورد بيمارى فرزندت چيست؟
- پسر بزرگت كى قرار بود به شما سر بزند؟ الان از او خبرى دارى؟

٣- بررسى تمايل فرد براى شنيدن خبر بد و يا بخشى از آن:
فرد ممكن است خود نخواهد (و يا نتواند) خبر بد را بشنود و بخواهد به كس ديگرى از اعضاى خانواده و يا دوستان خبر گفته شود.
تمام اينها حق اوست و بايد قبل از دادن خبر با او چك شود.

٤- دادن خبر:
خبر را مستقيم، صريح و قابل فهم بگوييد.
كلمات دو پهلو و گيج كننده بكار نبريد.
لغات مرگ، سرطان، تصادف و... را مستقيم بكار ببريد. اينها جايگزين ندارند!
در عين حال خبر بد را بايد با لحن ناراحت و همدلانه داد و هنگام دادن خبر، مكث هاى به موقع و اشاره هاى غير كلامى بسيار تاثير گذارند.

٥- پاسخ به احساسات و واكنش فرد:
واكنش ها متفاوت اند: غم، گريه، اضطراب، انكار، فرار، سنكوپ، پرخاش و....
آنها را بپذيريد و كلافه نشويد. قرار نيست شما در اين هنگام وارد مباحثه شويد، دليل و اثبات براى موضوع بياوريد و يا از خودتان و حرفتان دفاع كنيد.
شما فقط بايد واكنش متناسب (گاها فقط سكوت ) به احساسات فرد بدهيد و به او كمك كنيد تا پاسخ احساسى اش را بيان كند.

در آخر از او بپرسيد كه آيا هيچ گونه سوالى دارد؟ (عموما افراد در فاز حاد بيان مى كنند كه سؤالى ندارند.)

٦- بعد از رساندن خبر بد، چه كنيم؟

مرحله آخر در حقيقت بعد از زمانى است كه خبر بد را داده ايم و فرد واكنش هاى عاطفى و احساسى اوليه را بروز داده است.
در اينجا اطمينان بخشى و برنامه ريزى براى فرد مى تواند اثر دراز مدت سازنده اى داشته باشد. ديده شده است كه عموما افراد جزئيات جملاتى كه در هنگام بيان خبر بد گفته مى شود را به خاطر مى سپارند.

➖به آنها اطمينان دهيد كه او را در اين اوضاع تنها نخواهيم گذاشت و تلاشمان را مى كنيم تا كمترين رنج را متحمل شود.

➖قرار ملاقات بعدى را در فاصله نزديك با او تنظيم مى كنيم.

➖افراد بعد از مرحله حاد ممكن است با سوالات فراوانى مواجه شوند، از قبل خود را براى جواب سوالات احتمالى آنها آماده مى كنيم.

➖منابع حمايتى شان را بررسى مى كنيم.(خانواده، دوستان، مشاور، روانپزشك و ...)

➖به فرد كمك مى كنيم چگونه اين خبر را به عزيزانش بدهد و بداند كه اين حق آنهاست كه از شرايط او آگاه باشند.