دکتر مهدی قاسمی

روانپزشک و رواندرمانگر

تغییر در روابط زناشویی پس از تولد نوزاد

قسمت اول

چرخه‌ی کاهش میل جنسی

بیش‌تر زوج‌ها پس از بچه‌دار شدن با این مسئله مواجه می‌شوند. اما برخی از آن‌ها، به‌ویژه آن دسته که می‌خواهند بفهمند کاهش میل جنسی تقصیر کیست و این مسئله را بعد از انواع بهانه‌گیری‌ها و دعواهای دیگر پیش می‌کشند، بیش‌تر از این موضوع رنج می‌برند. اغلب اوقات، رابطه‌ی جنسی و افت آن در صدر مسائل و مشکلات مطرح می‌شود .
زن و شوهر معمولاً بر این گمانند که با حل شدن مشکلات ناشی از کاهش میل جنسی به تبع بچه‌دار شدن، می‌توانند به دوران خوش اول ازدواج و حتی ماه‌عسل بازگردند. شکی نیست که بیش‌تر زن و شوهرها از این دوران تصویری رؤیایی در ذهن دارند و هر وقت به روانپزشک مراجعه می‌کنند یکی از جملاتی که ابراز می‌شود این است: «دیگه مثل اون موقع‌ها نیست.» مسئله این است که بحران جنسی در برخی از زوج‌ها به پیش از بچه‌دار شدن برمی‌گردد.

چگونه می‌توان هم مادر بود، هم زن
بعضی از مادران جوان می‌گویند دوست دارند مثل پیش از زایمان، میل جنسی خود را بازیابند. شماری از آنان بعد از زایمان احساس می‌کنند که میل جنسی در آن‌ها کشته شده و این امر برای‌شان به‌قدری تعجب‌آور است که حتی تصورش را نیز نمی‌کردند.

در ابتدا عامل چنین افتی را تغییرات جسمانی می‌دانند. زن‌ها به یاد شب‌های بی‌خوابی و اضافه وزن و شیردادن می‌افتند و گمان می‌کنند که با از شیر گرفتن بچه و لاغر شدن، اوضاع به حالت اول باز می‌گردد. اما در بیش‌تر موارد، می‌بینند به رغم گرفتن بچه از شیر و ورزش کردن و لاغر شدن، میل جنسی در آن‌ها هنوز به حالت طبیعی برنگشته است. این امر باعث می‌شود تا به تدریج دچار تردید شوند و به خود بگویند: «نکنه دیگه هیچ‌وقت مثل قبل نشه؟»

زن و مرد به دنبال بچه‌دار شدن، باید یک بار دیگر هم‌دیگر را کشف کنند. فرض کنیم دو نفر هم‌دیگر را دیده، به هم دل‌بسته، با هم ازدواج کرده و صاحب بچه شده‌اند. این مرحله‌ی آخر، یعنی پدر یا مادر شدن (که هم جنبه‌ی جسمانی دارد و هم دگرگونی در مقام و منزلت اجتماعی محسوب می‌شود) تغییراتی بنیادی را سبب می‌شود.

واقعیت امر این است که بارداری، زایمان و تولد چه برای زن و چه مرد، در حکم سفری است که رسیدن به مقصد در حکم پشت‌سر گذاشتن مسیری خاص است. منتهی در آغاز کار هیچ‌یک از طرفین نمی‌داند که چند و چون این سفر چگونه است و مقصدش چه صورتی دارد.

دکتر مهدی قاسمی

روانپزشک و رواندرمانگر

زن و شوهر، یک بام و دو هوا

همه‌ی والدین، در طی سه ماهه‌ی اول پس از تولد نوزاد، بیش‌تر به فکر این هستند که پدر و مادر باشند و وقت زیادی را وقف این کار می‌کنند. آن‌ها تلاش می‌کنند بیاموزند
چه‌طور باید پدر یا مادر بود، چه حسی باید داشت و چگونه باید بدین جایگاه رسید.

سیل هشدار اطرافیان از چپ و راست به‌سوی‌شان سرازیر می‌شود:
«حواستون باشه، یادتون نره که شما دارید پدر و مادر شدن رو یاد می‌گیرید، اما قبل از تولد این بچه زن و شوهر هم بودید. اگه مراقب این جنبه‌ی زندگی نباشید، زندگی مشترک‌تون به خطر می‌افته! اگه بخواهید مثل قبل برای هم‌دیگه زن و شوهر باشید، باید بخشی از مغزتون رو از فکر بچه خالی کنید.»

چه گزینه‌ی سخت و بی‌رحمانه‌ای است! پدر و مادر از خود می‌پرسند چه‌طور ممکن است زوج‌شان به واسطه‌ی فرزندی که این‌قدر دوستش دارند به خطر بیفتد؟
یعنی این بچه‌ی کوچک موجود مستبد و شکارچی بی‌رحمی است که برای ارضای خواسته‌هایش باید مدام فداکاری و ازجان‌گذشتگی کرد؟ از طرف دیگر، از خود می‌پرسند اگر در طول شبانه‌روز وقتی را هم برای خود و استراحت‌شان درنظر بگیرند، مردم نمی‌گویند چه پدر و مادر خودخواه و نالایقی هستند؟
آیا شبیه بچه‌هایی نخواهند شد که خیلی زود از اسباب‌بازی جدیدشان سیر می‌شوند و آن را به گوشه‌ای می‌اندازند؟

به‌نظر زن رسیدگی به امور مختلف کودک باعث می‌شود تا لذت با او بودن ازمیان برود. زن نگران است که مبادا به «دستگاه بچه‌داری» بدل شود. خاصه می‌ترسد که مبادا همسرش هم گرفتار همین مشکل شود. مرد دریافته که آن‌چه در حال حاضر به‌نظر همسرش اهمیت دارد دیگر رابطه‌ی زناشویی بین آن دو نیست، اما امید دارد که در آینده به تعادل جدیدی در زندگی خود برسند.

اگر پدر و مادر می‌خواهند شام بیرون بروند و به‌معنای واقعی تفریح و استراحت کنند، باید خیال‌شان آسوده باشد که کودک را به شخص مطمئنی سپرده‌اند. گاهی آنها از این نوع تفریحات دونفره می‌ترسند، چون نگران هستند مبادا کودک در آینده به آنها خرده بگیرد که چرا به او نرسیده اند. درعین حال، ممکن است نگران باشند که مبادا نوزاد اصلاً متوجه غیبت آنها نشود!

این‌چنین است که والدین تلاش می‌کنند از طریق مطالعه‌ی کتاب و مجله و صحبت با پزشک اطفال بفهمند بچه از چه سنی متوجه غیبت پدر و مادرش می‌شود و درباره‌اش قضاوت می‌کند؟ آیا اگر بیدار شود و ببیند مادرش در کنارش نیست از لحاظ روحی آسیب می‌بیند؟ آیا احتمال دارد که احساس کند پدر و مادرش او را رها کرده‌اند و درنتیجه اعتمادش را به آن‌ها از دست بدهد؟

هدف این است که والدین جوان اجازه ندهند بچه تمام زندگی‌شان را تسخیر کند. زن و شوهر، هم به اتفاق و هم جدا از هم، باید تلاش کنند تا سلسله مراتبی برای اولویت‌ها تبیین کنند و درعین حال توجه داشته باشند که این اولویت‌ها با اولویت‌های شریک زندگی همسان و هم‌خوان باشد یا حداقل منافات نداشته باشد.
بعد از تولد نوزاد، طبیعی است که اولویت با اوست، تا بدان‌جا که باید گفت این نوزاد موجودی انحصارطلب است.

(0 بازدید)

مقاله ای به قلم دکتر بهاره صباغ ابریشمی که در ماهنامه سلامانه به چاپ رسید.

https://t.me/vianclinics/5161

https://t.me/vianclinics/5162

دکتر بهاره صباغ ابريشمي
روانپزشک و زوج درمانگر
گروه روانپزشکي ويان

نویسنده: دکتر بهاره ابریشمی

روان پزشک، روان درمان گر و سکس تراپیست

مشاهده سایر مطالب دکتر بهاره ابریشمی