سوگ مرگ عزيز، بخش دردناك زندگى همه ماست كه بالاخره روزى تجربه مى كنيم. بهبود از سوگ تدريجى است و گاها در مورد برخى افراد هيچگاه به طور كامل صورت نمى گيرد.
دلبستگي و برقرارى روابط نزديك در مغز انسان تغييرات بيولوژيك ايجاد مى كند، پس چگونه مى توان انتظار داشت از دست دادن اين دلبستگى اثرات عميقى را ايجاد نكند. آغوش مادر، منشا اصلى و اوليه دلبستگى انسان است و ما اولين تجربه سوگ را وقتى به اجبار از آغوش مادر جدا مى شويم تجربه ميكنيم. تجربه داغديدگى وقتى است كه فردى را كه به او احساس نزديكى و وابستگى داريم بعلت مرگ از دست بدهيم. مواجهه با اين مفهوم از مهمترين چالش هاى احساسى هر فرد است.
سوگ فقط در مرگ عزيز نمى باشد؛
?جدا شدن از محبوب و قطع رابطه عاطفى
?طلاق
?ورشكستگى
?از دست دادن شغل
?بيمارى صعب العلاج
?قطع عضو
?شنيدن خبر معلوليت ... همه و همه مىتوانند در فرد واكنش سوگ را ايجاد كنند.
◾️فقدان را فرد ممكن است با جايگزين هاى مختلف پر كند:
مصرف الكل، مصرف مواد، غذا خوردن بيمارگونه، رفتارهايى كه به گونه اى فرد به خود آسيب مي رساند
◾️بدنبال سوگ افراد ممكن است احساسات و تعارضات متفاوتي را تجربه كنند:
?احساس گناه : اگر من آدم بهترى بودم يا اگر آن كار را انجام داده بودم يا مهربان تَر بودم به نوعى مى توانستم مانع مرگ عزيزم شوم .
?احساس خشم و اضطراب : چرا تونست من رو تنها بگذاره؟ چرا بايد اين اتفاق براي من بيفته؟قراره بدون اون چه اتفاقى براى من بيفته؟
?احساس خالى بودن
?احساس گيجى و خستگى
?احساس درماندگى
?احساس افسردگى و ميل به دورى گزينى
?ميل به مردن و افكار خودكشى
